۞جوانان دارالولایه سیستان۞

خداى متعال در آيه 10 سوره «يس» اين حقيقت را بازگو مى كند كه كسانى كه زمينه هدايت را در درون خويش ايجاد نكرده اند هرگز قابل هدايت نيستند، مى فرمايد: «براى آنها يكسان است، چه آنها را انذار كنى، يا نكنى، ايمان نمى آورند»! (وَ سَواءٌ عَلَيْهِمْ أَأَنْذَرْتَهُمْ أَمْ لَمْ تُنْذِرْهُمْ لايُؤْمِنُونَ).

گفتار تو هر قدر نافذ، و وحى آسمانى هر قدر مؤثر باشد، تا در زمينه آماده وارد نشود تأثير نخواهد گذاشت، اگر هزاران سال آفتاب عالمتاب بر شوره زار بتابد، و بارانهاى پر بركت بر آن نازل شود، و نسيم بهارى مرتباً از آن بگذرد، محصولى جز خس و خاشاك نخواهد داشت كه قابليت قابل در كنار فاعليت فاعل شرط است.

انسان براى اين كه: بتواند از عالم بيرون وجود خود، آگاه شود از وسائل و ابزارى بهره مى گيرد كه به آن ابزار شناخت گفته مى شود.

قسمتى از آنها «درون ذاتى» هستند، و قسمتى «برون ذاتى» عقل و خرد و وجدان و فطرت از ابزار شناخت درون ذات است، و حواس ظاهرى انسان همچون بينائى و شنوائى و مانند آن، ابزار شناخت برون ذاتى اند.

اين وسائل خداداد، اگر مورد بهره بردارى صحيح قرار گيرند، روز به روز قوى تر و نيرومندتر مى شوند، و بهتر و دقيقتر حقايق را نشان مى دهند.

اما اگر مدتى در مسيرهاى انحرافى قرار گيرند، و يا اصلاً از آنها استفاده نشود، تدريجاً تحليل رفته و يا به كلى دگرگون مى شوند، و حقايق را وارونه نشان مى دهند، درست همانند آئينه صافى كه گرد و غبار ضخيمى آن را بپوشاند، و يا خراشهاى زياد و عميقى بر چهره آن وارد شود، كه ديگر نمى تواند چيزى را نشان دهد، و اگر نشان دهد هرگز با واقعيت آن تطبيق نمى كند.

اين اعمال نادرست، و موضعگيريهاى انحرافى انسان است كه، نعمت بزرگ ابزار شناخت را از او مى گيرد، و به همين دليل، مقصر اصلى خود او و گناه آن نيز بر گردن خود او است.

آيات قرآن، ترسيم گويائى از همين مسأله مهم و سرنوشت ساز است، هوسبازان مستكبر، و خود خواهان متعصب، و دنباله روان بى قيد و شرط را به كسانى تشبيه مى كند كه: از يكسو، در غل و زنجير گرفتارند،(1) اين همان زنجيرهاى هوس و كبر و غرور و تقليد كوركورانه است كه خود بر دست و گردن خويش نهاده اند، و به كسانى تشبيه مى كند كه در محاصره دو سد نيرومند و غير قابل عبور قرار گرفته اند.

و از سوى ديگر، چشمانشان نيز بسته و نابينا است.

غل و زنجير به تنهائى براى جلوگيرى از حركت آنها كافى است، آن دو سد عظيم نيز به تنهائى مانع فعاليت آنها است، نداشتن چشم و نابينائى خود نيز عامل مستقلى است.(2)

اين دو سد، گوئى به قدرى بلند و نزديك اند كه به تنهائى قدرت ديد آنها را مى گيرند همان گونه كه قدرت حركت را از آنها سلب مى كنند.

كراراً گفته ايم، هدايت پذيرى انسان تا زمانى است كه به اين مرحله نرسيده باشد، اما هنگامى كه به اين مرحله برسد، اگر تمام انبياء و اولياء نيز جمع شوند، و تمام كتب آسمانى را بر او بخوانند مؤثر نخواهد شد!

و اين كه: در روايات اسلامى و همچنين در آيات قرآن، تأكيد شده كه اگر لغزشى براى انسان پيدا شد، و گناهى از او سر زد، فوراً توبه كند و به سوى خدا باز گردد، و از «تسويف»، «تأخير»، «اصرار» و «تكرار» بپرهيزد براى اين است كه، به اين مرحله نرسد، زنگارها را بشويد، موانع كوچك را قبل از تبديل شدن به يك سد بزرگ، ويران كند، و راه پيشرفت و حركت را باز نگهدارد، و گرد و غبار را از مقابل ديدگان خود، فرو بنشاند تا «نظر تواند كرد».(3)

1. يس، آيه 8.

2. يس، آيه 9.

3. تفسير نمونه، جلد 18، صفحه 342.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: